Πριν από λιγες ημέρες συνάντησα στην παραλία μια κοπέλα, η οποία διένυε τον 8ο μήνα της εγκυμοσύνης της. Γνωριστήκαμε χάρη στον Νικόλα μου, που έβλεπε τη μεγάλη της κοιλιά και ηθελε ντε και καλά να μπεί ξανά στη δική μου κοιλίτσα, όπως παλιά. Οπώς καταλαβαίνετε δώσαμε show και προσφέραμε απλόχερα γέλιο σε όσους βρίσκονταν εκει.

Εν πάση περιπτώση, το ξεπεράσαμε κάποια στιγμή και πιάσαμε την κουβέντα με τη μέλλουσα μανούλα, η οποία είχε όλα τα «συμπτώματα» όπως λέω και εγω. Με ρωτούσε σχεδόν για τα πάντα και η ανησυχία της ήταν ολοφάνερη. Προφανώς, στην ανησυχία αυτή συνέβαλε και ο αεικίνητος γιος μου, που δε με άφηνε σε ησυχία, γιατί «αυτή η κυρία» απασχολούσε τη μαμά του και δεν την άφηνε να παίξει μαζί του. Είχε, που λέτε, μια ανησυχία για το "τί μέλλει γενέσθαι" από τωρα και στο εξής. Και μου θύμισε τρομερα τον εαυτό μου πριν από καιρό.

Εγινα μανούλα για πρώτη φορά πριν από τρία χρόνια περίπου και αισθάνομαι - εννοείται - βετεράνος , που μπορεί με χαρακτηριστική άνεση να δινει απαντήσεις στα "καυτά" και δίχως τέλος ερωτήματα, που μπορεί να θέσει μια υποψήφια μαμά. Όσο ακόμα ήμουν έγκυος, θυμάμαι ότι ήθελα να συζητάω με νέες μαμαδες, για να δω και να καταλάβω πώς θα είναι η ζωη μου, μόλις γεννήσω. Θυμάμαι ότι ρωτούσα τα πάντα. Ξεκινουσα από τα πρακτικά ζητήματα που αφορουν ένα μωρό (ώρες ύπνου, φαγητού κτλ) και κατέληγα να ρωτάω «Βγαίνετε καθόλου έξω?» -«Ειστε το ζευγάρι που ήσασταν πριν?»...και άλλα τέτοια, για να σιγουρέψω ότι όλα θα πάνε καλά και μετά την άφιξη του “διαδόχου” -μωρού.

Λοιπόν, για να ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα σιγά-σιγά…όποιος/-α σας πεί ότι η ζωή σας θα παραμείνει ακριβώς η ίδια, με τη μόνη διαφορά ότι θα έχετε και ενα μωρό στο σπίτι, απλά αγνοήστε τον. Και φυσικά μην έχετε αυταπάτες. Η ζωή σας δε θα είναι ΠΟΤΕ η ίδια. Δεν λέω ότι θα ειναι καλύτερη ή χειρότερη, απλά δε θα είναι ποτέ η ίδια. Είναι μια άλλη ζωή. Μια νέα ζωή. Καλώς ορίστε την, φερθείτε της με στοργή και αγαπήστε την, γιατί από’δω και πέρα μαζί της θα πορεύεστε. Εν ολίγοις, φτιάξτε νέο πλάνο ζωής και βάλτε μέσα ένα μικρό πλασματάκι, το δικό σας πλασματάκι, το οποίο δεν είναι σαν αυτά που βλέπουμε στις διαφημίσεις. Μην ξεχάσετε ωστόσο και το ζευγάρι που ήσασταν πριν. Γιατί αν το ξεχάσετε και το αφήστε στην άκρη, το χάσατε το παιχνίδι.

Η αλήθεια είναι ότι μου πήρε λίγο χρόνο να συνειδητοποιήσω ότι έχω ένα δικό μου μωρό, για το οποίο είμαι υπεύθυνη εγώ και το οποίο εξαρτάται από εμένα. Ελάτε, πείτε την αλήθεια τώρα, δεν είναι και λίγο ξαφνικά εκεί που ήσουν μόνη σου και είχες να φροντίσεις μόνο τον εαυτό σου -όποτε ήθελες κιόλας- τώρα να πρέπει όχι μόνο να είσαι παρούσα, αλλά να είσαι στις επάλξεις ανά πάσα στιγμή της ημέρας...και της νύχτας. Μου πήρε λίγο χρόνο να καταλάβω ότι δεν θα λείπω όλη την ημέρα από το σπίτι μου, ότι δεν θα πηγαίνω κατευθείαν μετά τη δουλειά έξω για καφέ/φαγητό/ποτό/σινεμά (όλα σε ένα βράδυ ενδεχομένως) και θα επιστρέφω στο σπίτι μόνο για να κοιμηθώ, μέχρι το άλλο πρωί, όπου θα είχα ένα παρόμοιο πρόγραμμα.

Πλέον άλλαξαν τα πράγματα. Τώρα τελειώνω τη δουλειά και δεν τα κανω όλα αυτά, γιατί ΘΕΛΩ να πάω κατευθείαν στο σπίτι για να δω τί κάνει το μωρό μου και να είμαι μαζί του. Βεβαια το γεγονός ότι δεν τα κάνω ΟΛΑ αυτά, δε σημαίνει ότι δεν κάνω κάτι από αυτά. Φυσικά και θα βγώ, (αλλιώς δεν την "παλεύω") απλά τώρα βγαίνω ίσως με περισσότερη σύνεση και φειδώ...και ίσως όχι τόσο συχνά, γιατι στο τέλος της ημέρας συνήθως είμαι εξουθενωμένη από τη δουλειά και από το πολύ παιχνίδι με τον μικρό Νικόλα. Θα πάω μόνο για φαγητό, ή μόνο σινεμά ή μόνο για ποτό σε ένα βράδυ…και σίγουρα αφού έχω τακτοποιήσει το παιδί, το έχω κάνω μπάνιο και το έχω βάλει για νάνι. Δε σημαίνει ότι επειδή γίναμε μανούλες, θα εγκαταλείψουμε τα «εγκόσμια» και θα ταχθούμε σε έναν σκοπό. Παραμένουμε γυναίκες, παραμένουμε κοινωνικοί άνθρωποι με τις παρέες μας και βέβαια παραμένουμε ζευγάρι με τον μπαμπά του παιδιού μας.

Να θυμάστε ότι κανένα παιδί δε θέλει μια μαμά στερημένη, μια μαμά που δυσανασχετεί, μια μαμά που δεν περνάει καλά. Αν είστε καλά εσείς, αν περνάτε καλά, αν φροντίζετε τον εαυτό σας, τότε θα είναι καλά και το παιδί σας, γιατί θα έχετε όμορφη διάθεση. Αν εσείς είστε με κατεβασμένα μουτράκια, επειδή νιώθετε ότι δεν πρέπει να ασχολείστε με τίποτα άλλο πλην της ανατροφής του, τότε θα μεγαλώσετε ένα παιδί δυστυχισμένο, γιατι πολύ απλά δεν θα εισπράττει από εσάς αληθινή χαρά για τη ζωή.

Πρέπει να προσέχετε τον εαυτό σας εν ολίγοις, γιατί είναι πολύτιμος για εσάς, αλλά κυρίως για το παιδί σας.

Και βεβαια, να θυμάστε ότι όσο μεγαλώνει, τόσο πιο εύκολα γίνονται τα πράγματα στη ζωή σας.

Συμπέρασμα:
1) Μη μιζεριάζετε. Το παιδί είναι ευτυχία,το ίδιο και η ζωή. Οπότε προσαρμόστε τα νέα δεδομένα στη ζωή σας και φροντίστε να είστε ευτυχισμένες και ισορροπημένες προσωπικότητες για να είναι και τα παιδιά σας αντίστοιχα.

2)Βρείτε χρόνο για εσάς, για να νιώθετε καλά εσείς και φροντίστε να κάνετε κάτι που σας ευχαριστεί. Εσάς. Όχι τους γύρω σας.

3)Βρείτε χρόνο για τον σύντροφό σας και δείξτε του την αγάπη σας. Συνήθως εμείς οι γυναίκες παίρνουμε πιο βαριά το ρόλο της «μάνας», πάρα οι άνδρες το ρόλο του πατέρα. Εννοώ ότι οι άνδρες δε χάνουν τη μπάλα τόσο συχνά με τον ερχομό του μωρού. Τώρα αν ο δικός σας ανήκει σε αυτή την κατηγορια και ψάχνει τη μπάλα, περαστικά σας...όχι τίποτα άλλο, οι άνδρες τις περισσότερες φορές δεν παίρνουν και από λόγια!

Aν μοιράζεστε σκέψεις είναι καλύτερα, γι' αυτό, αν θέλετε, μπορούμε να επικοινωνούμε.

Περιμένω τα μηνύματά σας στο e-mail μου maria.fragaki@mother.gr
Twitter: @FragakiMaria

Like(!) τη σελίδα μας στο Facebook: mother.gr
Ακολουθήστε μας στο twitter: @mothergr